Ik ben gulzig. Heel gulzig. Ik ben in staat om een half pak cantuccini, mijn lievelingskoekjes, in een paar minuten te verslinden. Zonder enkele terughoudendheid of schaamte.
Alleen daarna, als ik verzadigd ben en de calorieën in mijn lichaam uitbarsten, komt het schuldgevoel naar boven. Mijn voorhoofd wordt nat van woede, voel de vetlaag dikker worden en om alles weer goed te maken, pas ik meteen mijn doelstellingen voor de volgende dag aan met een rigoureus dieet.
Puur hypocrisie, krokodillentranen.
Wat nog erger is, is dat ik de smaak van de cantuccini niet geproefd heb, zo gefocust ben ik om mijn verlangen te vervullen.
Ik had deze gedachten bij mijn vriend Mario, eigenaar van een Grand Café in Amersfoort. Ik krijg van hem altijd een espresso en een koekje. Ja, een cantuccino. En wat doe ik? Omdat ik helaas niet anders kan, beheers ik de duivel in mij; met mijn vingers pak ik zorgvuldig het koekje, alsof het goud is, dat breng ik met respect naar mijn mond en tijdens het bijten, doe ik de ogen dicht om de smaken beter te proeven. Als laatste, in één slok de espresso, vuurwerk voor de smaakpapillen.
Wat een feest! En zonder schuldgevoelens.
Ja: het echte Genot sluit de gulzigheid af.