Weet je nog, de Ovomaltine, ‘s ochtends bij het ontbijt?
Hoeveel generaties kinderen zijn er niet opgegroeid met dit Zwitserse product, een basis van mout, cacao, eieren en gist, te vermengen met warme of koude melk. Jaren en jaren geleden, de jaren van de eerste publiciteit op televisie, alle invloeden van de oorlog eindelijk achter de rug, een nieuwe hoop, het economisch herstel van de jaren 60.
Niet alleen de Ovomaltine uiteraard, maar vele andere mythische producten voor de vreugde van de kleine en de grote. In Italië, tijdens mijn jeugd, de biscotti Plasmon, i Pavesini, i formaggini Mio, le merendine del Mulino Bianco… Sommigen waren te duur voor de portemonnee van mijn ouders, maar de alternatieven, vooral de abrikozenjam van mijn moeder, huuum… meer dan een genot voor mijn smaakpapillen.
Hier in Nederland hetzelfde met producten zoals Brinta, de anijsmelk & hagelslag van De Ruijter, de eerste fabrieksbroden zoals Bums Dwarsgebakken en KingCorn, Nesquik , de kloppudding van Saroma, de Deventer koek van Bussink, de jams uit Tiel van Flipje, de smeerworst uit blik van Unox, de Calvé Pindakaas, de Rinse appelstroop, de eikeltjeskoffie van Bambu, de cornflakes van Kellog’s…
En de Nutella? Nog steeds overal wonderbaarlijk populair! Ik heb er nu nog een schuldgevoel over: een halve centimeter dikke laag Nutella op mijn sneetje brood, voordat ik naar school ging en mijn moeder zo beducht; “kom Angelo, eet lekker op jongen, de dag is lang”, en ik zo gulzig alles opeten, mijn mond rondom helemaal besmeerd met Nutella, snel op te schonen met de mouw van mijn nieuwe trui.
Oh oh, een vleugje melancholie komt in mij naar boven als ik aan die momenten denk…