De bloem van het kappertje, één van de mooiste die ik in mijn leven gezien heb. En zo mooi is de bloem, zo lelijk, ruw, droog is de struik waar de bloem groeit. Wonder van de Natuur.
Ik was in Sicilië voor een vakantie; Salina, bij de Eolische archipel, het eiland waar de film ‘Il Postino’ met Massimo Troisi gedraaid werd. Met mijn vriendin gingen we op bezoek bij een boer, eigenaar van een kappertjesplantage. Een grote man, een beetje krom, met dikke eeltige handen, donker in zijn gezicht, gebrand door de Siciliaanse zon.
Hij sprak in dialect, ironisch maar ook zuur met zijn opmerkingen, sarcastisch. Zijn huis was één van de laatste van het dorp, heel klein en donker, op de rotsen. Alleen een beetje gras voor de deur en daarna een afgrond, geraakt door de onrustige zee. In één van de kamertjes stonden 3 vaten vol met de kleine, geurige ongeopende bloemknopjes, bedekt door zout. Alles wat die boer had; zijn kappertjes.
Die dag had het net geregend; de grijze wolken, de wind, het geluid van de golven… ik liet me ontvoeren door die magie: de eenvoud, ver weg van alles, de kracht van de Natuur, een oerleven, de zee en de grond zo dichtbij… Ik zei dat tegen die man, ik vertelde hem mijn gevoel.
Hij keek me aan met een strenge blik en stil ging hij verder met zijn werk. Opeens zei hij met geknepen lippen: “Ik hoor altijd hetzelfde van jullie! Het is niet zoals je denkt jongen, hier is het leven hard en wreed, maar weet je… als je het hier zo mooi vindt, waarom verlaat je jouw leventje niet? Jouw gemak? Kom hier wonen en in de grond werken?”. De klap kwam aan!
Er viel een stilte en ik kon de Eenzaamheid herkennen.
Ik keek een paar lange seconden naar mijn vriendin… het was tijd om een zakje kappertjes af te rekenen en weg van hem te gaan.