Ik heb een dochter. Isabel, 11 jaar jong. Mooi, zoet en vaak lief. Een schat van een meiske… Jammer dat ze mijn karakter heeft.
Een tijdje geleden stond er een jongen bij de deur, een klasgenootje van Isabel. Hij had in zijn handen een kom bedekt met een doek en een besmeurd A4tje. Met een klein stemmetje vroeg hij of ik dit alles aan Isabel zou willen geven.
‘JJJ-Ja, n…natuurlijk’, antwoordde ik stotterend. En blij en fluitend fietste hij snel van mij weg.
Mijn dochter kwam die dag chagrijnig thuis en erg onder de indruk van de ‘beau geste’ van Melchior was ze niet. Ze had ruzie met Melchior gehad, in de pauze op school. En haar woede was nog niet bekoeld.
Een paar dagen later zag ik die kom boven mijn kast in de studio, een elastiekje rondom om het doek vast te houden en mijn dochter met een schort om. In de keuken chaos op de werkbank met hier en daar sporen van melk, bloem en suiker, een garde en een spatel. En Isabel mij aan het wegsturen uit mijn koninkrijk (de keuken) met een heerszuchtig ‘wegwezen papa, ik moet voor Herman zorgen’.
Voor Herman zorgen? Wie is Herman? Die Melchior was al genoeg voor mijn zenuwen…
Ik moest meer weten over Herman en zijn bedoelingen…`s avonds toen Isabel in bed lag, sloop ik als een dief in de nacht naar mijn studio. Ik moest die doek optillen en weten wat er in die kom zat. In de verwachting de ontdekking van de wereld te doen, tilde ik de doek van de kom…en zag tot mijn verbazing alleen een dik, wit papje dat aan het rijzen was.
Omdat ik het natte, gerimpelde A4tje niet kon vinden, besloot ik mijn dochter te volgen in haar mysterieuze gedoe. Stiekem zag ik haar elke dag mijn kantoor binnen glippen en met een spatel het mengsel roeren. Als een klein lief heksje voegde ze verschillende ingrediënten toe aan het merkwaardige papje in de kom.
Groot was mijn verbazing en nieuwsgierigheid. Voor de eerste keer in mijn leven dacht ik aan de toekomst van mijn dochter. Onvergetelijk, een aanval van paniek om 3 uur ’s nachts… Oh god, zorg dat ze geen kokkin wordt.
Tien dagen na het bezoek van Melchior. Ik kom thuis na een opdracht en op de tafel staat een mooie cake. Super blij en met een trots gezicht zegt mijn dochter: ‘papa, je moet Herman proeven’!
Ja, Herman, de oneindige vriendschapskoek waarvan je steeds een klein stukje doorgeeft aan je vrienden.