De gesprekken tussen 2 koks (in het bijzonder als ze vrienden zijn en in hun vrije tijd) zijn altijd rijk aan argumenten en zeer inspirerend. Vooral smaakvol.
Net als gisteravond met mijn vriend Charles, in mijn keuken gezellig natafelen en genieten van ons samenzijn. Hij met zijn favoriete bier, ik met de dikke druppels van een Dolcetto d’Alba 2011, kerstcadeau van mijn lieve tante.
En praten, communiceren, kletsen, babbelen, converseren over het leven, hoe het gaat en hoe het zou moeten gaan.
Praten over vrouwen natuurlijk, maar ook over de effecten van een snufje kaneel tussen de laagjes lasagne, het paneren van vleeskroketten (bloem-eiwit-paneermeel, 2 uur laten rusten en weer beginnen met eiwit-paneermeel…), de Japanse kookcultuur en hoe duur een blauwvintonijn van 222 kilo kan zijn, hoe een bouillon maar ook wijn geklaard wordt, de nieuwste wonderlijke technieken van de tantrische yoga, onze recepten van de cantuccini vergelijken…
De horloge kijken, het sigaretje snel verbranden en de tijd beschuldigen omdat het zo snel gaat. Elkaar omarmen met een glimlach, op de schouders kloppen en de moed hebben om vast te stellen dat de enige echte conclusie van de hele avond is dat vrouwen onbegrijpelijk zijn.