De wereld is bijna gestopt, opgeschort in een bubbel van angst, zekerheden die geen zekerheden meer zijn, de toekomst is verzonken in dilemma’s, vervormde paradigma’s, een revolutie “tout court” die onze manier van zijn en ons leven als doelwit heeft. En daarna, wat gebeurt er daarna? Cruciaal om te weten of we van deze omwentelingen zullen, kunnen en willen leren; ik denk het niet, ik hoop het wel.
Ik, intussen vanochtend wakker gemaakt door het gefluit van honderden vogels, een soort feest van geluiden in de lucht. Ik kon niet geloven wat ik hoorde en dacht dat ik de wekker van mijn iPhone verkeerd had gezet. Nee, ik had de wekker niet gezet, ik had geen reden om de wekker te zetten. Wat maakt het uit een uurtje meer of minder op deze dagen, beter de dagen verkorten in bed.
Het waren de vogels, feestelijk aan het fluiten net alsof er niks aan de hand is… de vogels die zich nergens van bewust zijn.
Ik opende de gordijnen en zoals in een theater, manifesteerde het spektakel van Moeder Natuur zich in haar pracht en kracht. Precies zoals in veel films van Terrence Malick. Een blauwe scherpe lucht, de vegetatie langzamerhand aan het bloeien, de eerste geuren van de lente, de levende storm van de Natuur, de vogels vrij in de lucht.
Ik, ik in mijn kamer, Moeder Natuur buiten, onverschillig en zich nergens van bewust.
Moeder Natuur merkt het verdriet van de Mens niet.
Moeder Natuur is onverschillig omdat wij Mensen ook onverschillig zijn.